Mommy: Little boy, kakanta si mommy.
Little boy: Wag ka kakanta mommy.
Mommy: Bakit maganda naman boses ko ah.
Little boy: hindi mommy.
---------------------------------------
Little boy: Ano gawa mo mommy? (habang ako e nagma-make up)
Mommy: nagpapa-beauty.
Mommy: (after ko mag make up)Little boy, maganda na ba si mommy?
Little boy: hindi, mukha kang palaka mommy.
---------------------------------------
Little boy: uu ako mommy.
Mommy: ok.
(punta kame toilet, e ang tagal!)
Mommy: little boy, di ba sabi ko sayo wag magsisinungaling. sasabihin lang uu, kung u-uu.
Little boy: eh mommy, nagtago ang uu e. antayin naten. tatago lang sya. mamaya andyan na sya.
(atat kasi ang mommy e, sinabi ng patience is a virtue!)
Wednesday, January 17, 2007
Wednesday, January 10, 2007
na miss ko ang blog ko!
grabe! parang ang tagal kong nawala sa kamalayan. na miss ko ang blog ko. sobrang busy kasi during the holiday season.
2 weeks kame sa pinas. after 6 years, na pasko sa singapore, nanibago ako sa pasko at new year sa pinas. siguro kasi ngayon, dahil me asawa na ko. paroo't parito kame sa bahay ng parents ko at sa bahay ng asawa ko. nakakalito. lagi na nga kame me dala gamit sa sasakyan kasi di namen alam kung san kame aabutan ng dilim.
nag baguio kame at nag pangasinan. dumugo ang puso ko sa pangasinan. =( after 15years kasi bago ko ulit nakabalik dun. dati, tuwing summer vacation dun kame nagbabakasyon. nung pumunta kame ngayon dun, iba na ung nakatira sa bahay na gawa ng papa ko. feeling ko tuloy stranger kame dun. mabait naman ung tito ko na nakatira dun ngayon, he even offered na dun kame matulog sa loob ng bahay. kaya lang,syempre nakakahiya kasi nakaka istorbo na. senti lang ako, kasi parang kame ang naging stranger sa sarili namen na bahay. nakaka-sad lang. =( tapos pa, wala na ren ung acacia tree na lagi namen tambayan dun. pinaputol na nila. e mula magkamalay ako andun na ung puno na un. iba na itsura ng bahay. basta iba na. nalungkot talaga ako. parang alam mo un, dati pagpupunta ka dun makikita mo ung acacia tree, then maalala mo ung mga kababata mo. then pag punta mo, bigla na lang wala na ung puno. parang pati memories mo nabura. ewan, basta nakakalungkot na feeling.
then nakita ko ung ibang kababata ko. me mga asawa at anak na ren. ung mga bata ngayon dun di ko na kilala. dami ng tao. nag multiply na sila.
nakakatuwa naman na sa pagpunta namen dun, nakita ko na di maarte anak ko. kasi nga nag tent lang kame. wala naman sya reklamo. tuwang tuwa pa nga maligo sa poso. hindi naghanap ng shower or ng bed or ng aircon. sobrang tuwang tuwa sya makakita ng mga animals. (muka lang na-dead ang sisiw na "inalagaan" nya.sumalangit nawa ang kaluluwa nya.)medyo pumalya lang sya sa goat.... "mommy! mommy! horse oh!" sabi ko na lang, "anak bigger ang horse. goat yan. pareho lang sila na apat ang paa." :p
halong saya, lungkot, disappointment naramdaman ko sa pag uwi na ito...saya kasi na meet ko mga friends ko, lungkot kasi nga daming di ko ineexpect na pagbabago.... disappointment kasi wala pa ren pinagbago pinas... matraffic pa ren at mausok. =( well, hangang sa muli...
2 weeks kame sa pinas. after 6 years, na pasko sa singapore, nanibago ako sa pasko at new year sa pinas. siguro kasi ngayon, dahil me asawa na ko. paroo't parito kame sa bahay ng parents ko at sa bahay ng asawa ko. nakakalito. lagi na nga kame me dala gamit sa sasakyan kasi di namen alam kung san kame aabutan ng dilim.
nag baguio kame at nag pangasinan. dumugo ang puso ko sa pangasinan. =( after 15years kasi bago ko ulit nakabalik dun. dati, tuwing summer vacation dun kame nagbabakasyon. nung pumunta kame ngayon dun, iba na ung nakatira sa bahay na gawa ng papa ko. feeling ko tuloy stranger kame dun. mabait naman ung tito ko na nakatira dun ngayon, he even offered na dun kame matulog sa loob ng bahay. kaya lang,syempre nakakahiya kasi nakaka istorbo na. senti lang ako, kasi parang kame ang naging stranger sa sarili namen na bahay. nakaka-sad lang. =( tapos pa, wala na ren ung acacia tree na lagi namen tambayan dun. pinaputol na nila. e mula magkamalay ako andun na ung puno na un. iba na itsura ng bahay. basta iba na. nalungkot talaga ako. parang alam mo un, dati pagpupunta ka dun makikita mo ung acacia tree, then maalala mo ung mga kababata mo. then pag punta mo, bigla na lang wala na ung puno. parang pati memories mo nabura. ewan, basta nakakalungkot na feeling.
then nakita ko ung ibang kababata ko. me mga asawa at anak na ren. ung mga bata ngayon dun di ko na kilala. dami ng tao. nag multiply na sila.
nakakatuwa naman na sa pagpunta namen dun, nakita ko na di maarte anak ko. kasi nga nag tent lang kame. wala naman sya reklamo. tuwang tuwa pa nga maligo sa poso. hindi naghanap ng shower or ng bed or ng aircon. sobrang tuwang tuwa sya makakita ng mga animals. (muka lang na-dead ang sisiw na "inalagaan" nya.sumalangit nawa ang kaluluwa nya.)medyo pumalya lang sya sa goat.... "mommy! mommy! horse oh!" sabi ko na lang, "anak bigger ang horse. goat yan. pareho lang sila na apat ang paa." :p
halong saya, lungkot, disappointment naramdaman ko sa pag uwi na ito...saya kasi na meet ko mga friends ko, lungkot kasi nga daming di ko ineexpect na pagbabago.... disappointment kasi wala pa ren pinagbago pinas... matraffic pa ren at mausok. =( well, hangang sa muli...
Subscribe to:
Posts (Atom)
a