Birthing Story of Rou

Nov 5 ang aking EDD.

Pero dahil sa kagalaan at katakawan, Oct 22 ay nagcontraction ako. So, punta hospital, monitor monitor. Me contractions nga ako and 15min apart na sya. So inadmit na ako. Oh well, false alarm! (Just got the hosp bill for the false alarm today at naku! ang mahal pala ma-false alarm... hayyyy)

Then Oct 26, medyo nagco-contract na naman ako. Mga 8am pa lang e ramdam ko na. Pero di ako nagpunta hosp agad kasi nahihiya na ako ma false alarm ulit. Sabi lang ni SIL punta na daw ako kasi parang maya't maya na ang AWWWWW! ko.... hehehe.

Dahil nakapasok na si hubby sa office, ang nagdala sa akin sa hosp ay si SIL at BIL. Tinawagan ko na lang si hubby at sabi ko magkita kame sa hosp. At kabilin-bilinan ko e mag taxi na sya! Kay panganay kasi, tama bang mag bus pa papunta sa hosp. :p

Pag dating ko sa hosp, chineck nila ako. At ayun na nga, ako ay 4cm na. So need ne ako i-admit. At sabi sa akin nung doc na naka-duty, "ikaw di ba ung andito nung lunes na inadmit at pinauwi rin." Gusto ko sagutin ng HMPPP! oo ako nga un. At dahil ako e nagco-contract na nga, ang nasabi ko lang ay... uh-huh!

So direcho sa delivery suite... dahil di pa naglu-lunch si hubby, pinakain ko muna sya dahil baka mahaba habang antayan pa. At syempre, tulad ng ke panganay missing in action na naman sya ng mag datingan ang mga doctor. ehehehe. Ni-burst na nila ung water bag ko para daw bumilis na ang pag dilate ko. E di ko na kaya ang sakit kaya ayun epidural ulit... At ng mag 10cm na ako, kahit anong push ko tulad ng kuya nya di ren bumaba ang aking iho hangang sa bumaba na ang heart beat at kailangan na ulit akong i crash CS... hay hay hay... sawi naman sa pag attempt mag normal delivery. =(

Pagdala sa akin sa operating room, paglagay sa akin ng pampatulog, wala na ako natandaan. Pag gising ko, nasa recovery room na ako. Di ko na narinig umiyak si bunsoy.

Idol ata ang kuya nya talaga dahil bukod sa pareho sila ng way ng paglabas na emergency CS, ay pareho ren sila me jaundice. Naiwan pa ng 2 days si bunsoy sa ospital. Dahil nga kailangan i-photo therapy. =( Pero ngayon mabilis ko na natanggap na kailangan nya maiwan sa hosp, di tulad ke panganay ay naku para na ako namatayan sa kaka-iyak!

Habang nasa ospital naman kame ay sobra ko naawa ke panganay at naku iyak ng iyak pag uuwi na, dahil ayaw kame iwan ni bunsoy dun. Gusto nya magka-kasama na kame umuwi at miss na daw nya si mommy. Kung pwede lang hatiin ang katawan tulad ng mananangal siguro ginawa ko na. (Upper half ke bunso, kasi mag breastfeed sya.Lower half ke panganay para makalakad pauwi. hehe)

Sa mga nagtatanong kung ano feeling ng dalawa anak, well mahirap na masarap. Masarap kasi dalawa na bunga ng pagmamahalan nyo ni hubby. Pero mahirap kasi dalawa na ren ang alagain. (3 na actually, isama na ang tatay! hehehe)